Σε όλη την αρχαιότητα ο θάνατος αντιμετωπίστηκε με οδύνη και δέος. Η φροντίδα για τους νεκρούς ήταν ιερό καθήκον των οικείων τους, οι οποίοι τους τιμούσαν και τους εξασφάλιζαν όλα όσα χρειάζονταν για το τελευταίο ταξίδι.

Οι παλαιότερες ταφές στην περιοχή της ανασκαφής εμφανίζονται τη Μυκηναϊκή εποχή. Είναι κυρίως ταφές γυναικών, βρεφών και μικρών παιδιών, των πιο ευάλωτων στις ασθένειες και τον θάνατο μελών της κοινότητας. Οι νεκροί θάβονται σε πήλινα αγγεία και σε λάκκους, κάποτε με επένδυση στα τοιχώματα, και μαζί τους θάβονται αγγεία, κοσμήματα και παιχνίδια.

Μετά την κατάρρευση του μυκηναϊκού κόσμου, γύρω στο 1100 π.Χ., και έως τα μέσα του 8ου αι. π.Χ., ο χώρος χρησιμοποιείται αποκλειστικά για ταφικούς σκοπούς. Την περίοδο αυτή εισάγεται και το έθιμο της καύσης των νεκρών. Οι καύσεις που εντοπίστηκαν στην ανασκαφή είναι δευτερογενείς, όπως αυτή που παρουσιάζεται εδώ. Το σώμα μίας τριαντάχρονης γυναίκας αποτεφρώθηκε σε άγνωστη θέση και η στάχτη της τοποθετήθηκε σε αμφορέα, ως κάλυμμα του οποίου χρησιμοποιήθηκε ένας σκύφος. Στη συνέχεια ο αμφορέας θάφτηκε σε λάκκο στην περιοχή της ανασκαφής, μαζί με τα κτερίσματα, τα αντικείμενα που συντρόφευαν τη νεκρή.